Als je de drieëntwintigjarige Edwin Rutten vraagt of hij in zijn eigen muzikale kwaliteiten gelooft, zegt hij zonder aarzelen ja. Meer niet. En als je hem vraagt of hij er moeite voor heeft moeten doen om met die muzikale kwaliteiten bekend te worden, trekt hij zijn wenkbrauwen op: "Wat bedoel je?" Ik vraag: "Heb je er niet voor moeten knokken om naam te maken in Nederland ?" En dan vertelt hij zijn verhaal, zoals iedere tienerster een verhaal te vertellen heeft, en het lijkt of alles bij hem van een leien dakje is gegaan. En daarmee is dan dat verwonderde vraagje "Wat bedoel je ?" ook verklaard. Lange blonde Edwin, met geruit hemd en gespikkelde das, wat niet misstaat, is student in de psychologie. Volgend jaar doet hij zijn kandidaats. Hij weet dat student zijn op een gemakkelijke manier te combineren met zijn optreden als tiener-, jazz- en chansonzanger. Hij woont met een stel studentenvrienden in een Amsterdams grachtehuis en hij zegt van zijn status als student en zanger : "Het is wel typisch : voor tieners ben ik de student en voor studenten ben ik de tiener. Maar ik beschouw dat zingen van me helemaal niet als iets buitensporigs. Zoals een andere student ook wel andere bezigheden heeft naast zijn studie heb ik mijn muziek". Edwin zoekt bekendheid als zanger van tienermuziek, jazz en chansons. "Ik wil het combineren. Bij het Lido in Amsterdam, waar ik een paar maanden heb opgetreden, kon ik fijn experimenteren. Ik praatte de verschillende nummers aan elkaar en ik geloof wel dat het in de smaak viel". Drie heel verschillende zangstijlen voor één zanger, het verwonderde me en ik vroeg Edwin of hij niet te veel hooi op zijn vork nam. "Nee", zei hij, "ik vind het leuk en ik doe alleen de dingen waar ik plezier in heb. En bovendien krijgen tieners die alleen tienermuziek waarderen, ook eens jazz te horen en chansons". Die drie verschillende genres van Edwin zijn niet uit de lucht gegrepen, ze zijn alle drie onderdelen geweest van zijn carrière. Op het Vossiusgymnasium zat hij in een jazzbandje; dat was het begin van alles. Hij zong erbij en ze hoefden alleen maar naar een platenmaatschappij te stappen en daar verscheen de eerste LP met Edwin Rutten als zanger, een jazz-LP. Daarna werd hem van verschillende kanten verzocht ook eens iets commercieels te doen. "Daar voelde ik niets voor", zei Edwin. "In het begin heb ik geweigerd, maar daarna leek het me toch wel leuk om alle facetten van 't vak te zien. Ik maakte het plaatje 't Spijt me en dat beviel me wel". Ondertussen deed Edwin mee aan een AVRO-concours dat hij won. Hij zei me dat achteraf bleek, dat Pieter van Vollenhoven, die later nog met ene Margriet van Oranje het onderwerp zou worden van een veelgezongen nationaal lied - door Edwin geschreven en gezongen - ook aan dat concours had meegedaan. Songfestivals in Polen brachten hem een eerste prijs; daar vloeiden een optreden in Montreux voor een galapubliek en een voor radio-Genève uit voort. "In Genève", zei Edwin, "leek het me weleens leuk iets Frans te zingen". Het werd "Je t'attends", dat nu in Nederland op de plaat is uitgebracht en dat weer de aanleiding werd voor een optreden in het Théatre des Champs-Elysées in Parijs, waar hij samen met bekende chansonniers als Marcel Amont en Marie Laforet op de planken stond als enige niet-Fransman.
De carrière van Edwin lijkt op rolletjes te gaan. Hij kan het zich permitteren veel verzoeken af te wijzen, zoals een aanbod van de AVRO het middelpunt te zijn van een serie van acht shows. "Daar voelde ik me nog niet rijp voor", zei Edwin. "Dat kan later nog weleens". Wel gaat hij dit jaar tweemaal het programma Rhythm and Blues (eveneens van de AVRO) voor Hilversum 3 presenteren. "Als het niet goed gaat, houd ik er ook onmiddellijk (met twee d's en twee l's, waarschuwde hij) mee op".
Al hoeft Edwin dan niet veel moeite te doen en al doet hij dan, ook alleen de dingen die hij prettig vindt, bijzonder kritisch is hij wel. "Als ik andere mensen voor de TV zie klungelen, denk ik ook : Houd er toch mee op ! En zo ben ik ook voor mezelf. Als er een TV-uitzending is geweest waar ik in optreed, ga ik daarna zitten kijken of er een wildvreemde op het scherm is. En het gebeurt dikwijls dat ik denk : Dat is er helemaal naast en dat moest je maar niet meer doen". Behalve kritisch naar de TV kijken repeteert Edwin geregeld met zijn trio, dat bestaat uit Rogier van Otterloo, René Holdert en Leo Leydesdorf. "Alles wat ik doe, wil ik zo goed mogelijk doen". Na zijn studie wil Edwin helemaal doorgaan in de muziek. Waarom hij dan studeert ? "Och, dat wil ik nu ook eenmaal doen. Het kan best zijn dat ik er opeens mee ophoud, het kan ook zijn dat ik het afmaak, je weet nooit".
Dat zegt blonde Edwin Rutten, die zijn hele carrière als zanger vrij nuchter opneemt, maar die ook met een stalen gezicht verkondigt dat hij in zichzelf gelooft. Als hij me naar huis brengt in zijn witte
.......tje zegt hij: "Geen sportwagen". Dat is geen verontschuldiging, want 't is toch al een beetje buitensporig, als een student in een auto rijdt".